Een levendige vrouw, die weet wat ze wil in het leven en een relatie heeft met een man die perfect bij haar past.

Dat was niet altijd zo.

Tot mijn 30^e voelde ik eigenlijk maar weinig. Ik was nooit eens boos of geïrriteerd. Wat op zich natuurlijk makkelijk was.

Maar ik voelde ook nooit echte vreugde. Werkelijk geluk.

Mijn intuïtie zei me ‘dat er meer mogelijk moest zijn’. Lekker vaag. Maar o, wat was dat wáár.

Ik ging intensief met mijn ontwikkeling aan de slag. Mijn ‘systeem’ werd wakker.

Er bleek stiekem toch best wat boosheid in mij verstopt. Dat was even wennen.

De boosheid bleek een signaal. Het maakte dat ik niet langer een leven kon leven zoals (ik dacht dat) anderen dat van mij verwachtten. En dat deed ik meer dan ik zelf ooit door had gehad. Toen ik dat doorzag, werd helder hoe ík mijn leven wil leven.

Ik ging autonome keuzes maken.

Knopen doorhakken

Eén van de keuzes die ik maakte, was om uit elkaar te gaan met de vader van mijn zoontjes. Ik wist deep down al heel lang dat het niet klopte. Maar wilde dat niet toegeven aan mezelf. Het is alsof mijn leven jarenlang op ‘pauze’ stond. Je zit vast, je kunt niet verder. Ik dacht 'zolang ik maar aan mezelf werk, komt het vast wel goed.' 

Toen belandde onze relatie in zwaar weer, en moesten we een besluit gaan nemen. Wel of niet samen verder. Ik was zo bang om een verkeerde keuze te maken. En het ís ook nogal wat, zeker voor je kinderen. Een besluit dat je niet lichtvoetig neemt. Maanden van twijfel volgde. Uiteindelijk klopte het voor ons allebei om uit elkaar te gaan. Hoe heftig dat ook was. Je hele leven staat ineens op losse schroeven. 

Op zijn pootjes

Gaandeweg bleek alles op zijn pootjes terecht te komen. Al waren er toen nog momenten dat we elkaar wel konden villen.

Toch regelden we samen onze scheiding goed. 

Al gauw kreeg ik meer energie. Rust. Bleek ik intens gelukkig te zijn. In mijn krakkemikkige chaletje in de bossen van Soest. 

Godzijdank bleek het voor onze kinderen ook ok. Daar hebben we wel flink ons best voor gedaan. Als je benieuwd bent, kan ik je daar een boel over vertellen.

Ik heb geleerd dat scheiden ook in verbinding kan. Als beide ex-en verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen verdriet, angst, boosheid, gevoel van tekort. Dat maakte dat wij zó met elkaar om tafel zaten tijdens een gezellig Moederdag ontbijtje.

Ik met al ‘mijn’ mannen  Hoe rijk is dat?!

Maar ook als een ander geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn of haar gedrag, kun je jezelf verlossen van gedoe. Dit heb ik zelf meerdere keren mogen ervaren en werkt erg bevrijdend. Dat je voor je geluk niet afhankelijk bent van een ander, is onbetaalbaar!